Είναι οι Δεύτερες Ευκαιρίες Είδος προς Εξαφάνιση;

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ κάτι: φαίνεται πως τελειώνει ο χώρος που έχουμε για τη συγχώρεση. Τα λάθη έχουν αναδειχθεί στον απόλυτο εχθρό, και ο κόσμος μοιάζει να περιμένει από όλους να είναι άψογοι, χωρίς κανένα ψεγάδι, από την πρώτη κιόλας στιγμή.

Είναι παράδοξο, πραγματικά. Από τη μια πλευρά, όλοι ελπίζουμε σιωπηλά πως οι άλλοι θα συγχωρήσουν τις αδυναμίες και τα στραβοπατήματά μας. Από την άλλη, έχουμε γίνει αμείλικτοι όταν πρόκειται για την κρίση των άλλων, ειδικά στον digital κόσμο. Κάθε μέρα βλέπω σχόλια και posts που λένε: «Αν τους ένοιαζε, δεν θα το έκαναν εξ αρχής. Μην σπαταλάς τον χρόνο σου με κάποιον που δεν τα καταφέρνει. Κόψε τους από τη ζωή σου».

Φυσικά, υπάρχει σοφία στη θέσπιση ορίων. Αλλά δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι έχουμε χάσει τη λεπτότητα της επιείκειας σε μια κοινωνία που γίνεται όλο και πιο απόλυτη, βλέποντας τα πάντα άσπρα ή μαύρα.

Charlotte Aston on Pinterest.com

Το τίμημα της τελειότητας

Ας πούμε την αλήθεια: κανένας δεν γεννιέται τέλειος. Η ζωή δεν έρχεται με εγχειρίδιο. Τα λάθη δεν είναι απλώς αναπόφευκτα—είναι βασικό κομμάτι του να είσαι άνθρωπος. Είναι ο τρόπος που μαθαίνουμε, μεγαλώνουμε και γινόμαστε καλύτεροι. Κάπου όμως στην πορεία, φαίνεται πως το δικαίωμα στο λάθος έχει περιοριστεί μόνο στους νέους. Αναμένουμε από τους εφήβους να κάνουν λάθη—είναι μέρος της διαδικασίας τους. Αλλά τη στιγμή που κάποιος περνά στην "ενήλικη ζωή", η κοινωνία απαιτεί να ξέρει ακριβώς πώς να συμπεριφέρεται, τι να λέει, και πώς να διαχειρίζεται τις σχέσεις του με τελειότητα.

Μικρή υπενθύμιση: η ενηλικίωση δεν έρχεται με αναβάθμιση «πώς να είσαι τέλειος». Οι άνθρωποι παραμένουν μπερδεμένοι, πολύπλοκοι και σε διαδικασία ανακάλυψης—απλώς με μεγαλύτερες ευθύνες.

@dusktilldawnn._

Συγχώρεση vs. Ανοησία

Ας είμαστε σαφείς: δεν λέω πως πρέπει να συγχωρούμε τα πάντα, σε κάθε περίπτωση. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο να δίνεις σε κάποιον χώρο να εξελιχθεί και στο να αφήνεις κάποιον να καταπατά τα όριά σου. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι κάποιος κοντινός σου δεν επικοινωνεί όσο θα ήθελες. Το έχεις αναφέρει—ίσως και παραπάνω από μία φορά—και τίποτα δεν αλλάζει. Σε αυτό το σημείο, η έλλειψη προσπάθειας δεν είναι πια απλό λάθος· είναι μοτίβο. Και τα μοτίβα, φίλοι μου, χρειάζονται διαφορετική αντιμετώπιση.

Αλλά τι γίνεται με το πρώτο παραπάτημα; Τι γίνεται με τις στιγμές που κάποιος πραγματικά δεν κατάλαβε ότι σε πλήγωσε ή πήρε μια κακή απόφαση χωρίς πρόθεση;

Αν απορρίπτουμε ανθρώπους με το πρώτο σημάδι ατέλειας, δίνουμε πραγματικά την ευκαιρία να εξελιχθούν σε αυτό που θα θέλαμε να είναι; Είναι ένας επικίνδυνος κατήφορος. Από τη μια, υπάρχουν τα standards (τα οποία είναι πολύ σημαντικά—μην τα χαμηλώνετε για κανέναν). Από την άλλη, υπάρχει ο κίνδυνος να περιμένουμε από τους ανθρώπους να είναι μάντεις ή να έχουν διδακτορικό στα συναισθήματα προτού καν γραφτούν στο μάθημα της Ζωής 101.

image via pinterest.com

Η δύναμη των δεύτερων ευκαιριών

Σκέψου τις φορές που κάποιος σου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Ίσως ήταν ένας δάσκαλος που σου επέτρεψε να ξανακάνεις μια εργασία, ένας φίλος που συγχώρεσε ένα βραδινό ξέσπασμα ή ένας σύντροφος που σου έδωσε τον χώρο να μάθεις πώς να είσαι καλύτερος στη σχέση σας. Πού θα ήσουν σήμερα αν κανένας δεν σου είχε δώσει ποτέ αυτή τη χάρη;

Η αλήθεια είναι πως η ικανότητα να συγχωρούμε—και να δίνουμε σε κάποιον την ευκαιρία να αποδείξει τον εαυτό του—απαιτεί δύναμη. Δεν είναι αφέλεια ή αδυναμία να πιστεύεις στο δυναμικό κάποιου. Αντίθετα, χρειάζεται θάρρος να πεις: «Σε βλέπω, με όλα σου τα ελαττώματα, και είμαι πρόθυμος να σου δώσω άλλη μια ευκαιρία».

Αλλά αν κάποιος επανειλημμένα παραβιάζει τα όρια που έχεις θέσει, είναι απολύτως εντάξει να αποχωρήσεις. Η συγχώρεση δεν σε υποχρεώνει να ανεχτείς συμπεριφορές που σε υποβαθμίζουν. Αν θέλουμε να χτίσουμε σχέσεις (και μια κοινωνία) όπου οι άνθρωποι νιώθουμε ασφαλείς να εξελιχθούμε, πρέπει να δημιουργήσουμε χώρο για τα λάθη. Δεν είναι κάθε στραβοπάτημα ένα red flag. Δεν είναι κάθε λάθος σημάδι κακίας ή αδιαφορίας.

Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα κάνει λάθος, πάρε μια ανάσα πριν τ@ «ακυρώσεις». Ρώτα τον εαυτό σου: ήταν πραγματικά μια καλοπροαίρετη απροσεξία; Ζήτησε συγγνώμη;

Γιατί στο τέλος της ημέρας, κανείς μας δεν είναι τέλειος. Και αν δεν μπορούμε να δώσουμε χώρο στις ατέλειες των άλλων, πώς περιμένουμε να κάνουν και εκείνοι το ίδιο για εμάς;

P.S Το άρθρο βασίζεται σε σκέψεις και συναισθήματα από προσωπικές μου εμπειρίες, αναδεικνύοντας τη σημασία της συγχώρεσης αλλά και της διατήρησης υγιών ορίων. Η συγχώρεση δεν συνεπάγεται ανοχή στη μη σεβαστή των ορίων μας—αν αυτά παραβιάζονται, μπορεί να είναι σημάδι ότι χρειάζεται να απομακρυνθούμε ή, αν αυτό είναι δύσκολο, να αναζητήσουμε υποστήριξη. Κάθε λέξη αντικατοπτρίζει ειλικρινείς προβληματισμούς, με στόχο να εμπνεύσει διάλογο.