Επιβιώνοντας στη "The Most Wonderful Time of the Year"

Καθώς το ημερολόγιο πλησιάζει 24 Δεκεμβρίου, ο κόσμος φαίνεται να λάμπει από προσδοκία. Φωτάκια που αναβοσβήνουν, χριστουγεννιάτικες αγορές, ατέλειωτα κάλαντα—όλα σχεδιασμένα να μας κάνουν να πιστέψουμε στη μαγεία. Αλλά τι γίνεται όταν αυτή η εποχή δεν μοιάζει μαγική;

Για πολλούς, αυτή η περίοδος δεν είναι σαν τις Χριστουγεννιάτικες ταινίες του Netflix. Αντίθετα, είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά όλα όσα ευχόμαστε να μπορούσαμε να κρύψουμε. Ένας χωρισμός που ακόμη πονάει, η σιωπή ενός άδειου σπιτιού, η εξάντληση που ούτε το ζεστό κρασί μπορεί να απαλύνει. Οι γιορτές έχουν έναν τρόπο να μεγεθύνουν ό,τι είναι ήδη βαρύ, και αν κουβαλάς το βάρος της θλίψης, της μοναξιάς ή των οικογενειακών συγκρούσεων και προβλημάτων, ο Δεκέμβριος μπορεί να μοιάζει λιγότερο με γιορτή και περισσότερο με δοκιμασία επιβίωσης.

Το έχω ζήσει και το ζω ακόμη. Έχω καθίσει σε τραπέζια όπου το γέλιο δεν με άγγιζε, όπου η άδεια καρέκλα απέναντι ακουγόταν πιο δυνατά από τη συζήτηση. Έχω δει πυροτεχνήματα να φωτίζουν τον ουρανό τα μεσάνυχτα, αναρωτώμενη γιατί δεν μπορούσα να νιώσω τη σπίθα. Και έχω βυθιστεί στον καναπέ μου, πνίγοντας τον θόρυβο του κόσμου με μια ταινία που δεν μπορούσε να διορθώσει τίποτα, αλλά τουλάχιστον πρόσφερε μια διέξοδο.

Ξέρεις κάτι; Αυτό είναι εντάξει. Είναι εντάξει να νιώθεις ότι είσαι το μόν@ που δεν ανταποκρίθηκε με ένα μεγάλο «ναι» στη χριστουγεννιάτικη χαρά. Είναι εντάξει αν η μόνη σου απόφαση για το νέο έτος είναι να φτάσεις στον Ιανουάριο.

Δεν χρειάζεται να προσποιείσαι ότι είσαι χαρούμεν@. Δεν χρειάζεται να πείσεις κανέναν—ούτε καν τον εαυτό σου—ότι αυτή η εποχή του χρόνου είναι κάτι περισσότερο από αυτό που είναι για σένα. Κάποιες περίοδοι είναι για γιορτές, και άλλες για ανασυγκρότηση. Ίσως αυτή να είναι μια χρονιά για ανασυγκρότηση.

Όταν οι γιορτές σε κατακλύζουν, επίτρεψε στον εαυτό σου να κάνει μία παύση. Δεν χρειάζεται να τα διορθώσεις όλα μέχρι τις 25 Δεκεμβρίου ή να έχεις βρει λύσεις μέχρι τα μεσάνυχτα της Πρωτοχρονιάς. Άφησε τον κόσμο να βιάζεται γύρω σου, ενώ εσύ παίρνεις μια ανάσα. Η αλήθεια είναι ότι η ευτυχία δεν είναι κάτι που βρίσκεις κάτω από ένα δέντρο ή στη συντροφιά κάποιου άλλου—είναι κάτι που μπορείς να χτίσεις αργά, κομμάτι-κομμάτι, ακόμη και στις πιο ήσυχες στιγμές.

Ίσως η ευτυχία να μοιάζει με μια μικρή πράξη αυτοφροντίδας: ένα ζεστό μπάνιο, ένα αγαπημένο βιβλίο, ένας περίπατος στον παγωμένο χειμωνιάτικο αέρα. Ίσως να είναι η άδεια που δίνεις στον εαυτό σου να αποφύγεις ένα πάρτι ή να πεις όχι στο οικογενειακό δράμα. Ίσως να είναι η στιγμή που επιτρέπεις στον εαυτό σου να κλάψει, γιατί αυτά τα δάκρυα πρέπει να πέσουν.Και ίσως να είναι απλώς η γνώση ότι δεν είσαι μόν@ που νιώθεις έτσι.

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί από εμάς δυσκολευόμαστε αυτή την εποχή του χρόνου. Η λαμπερή τελειότητα στα social media είναι συχνά μια μάσκα (στο λέω ως social media manager). Πίσω από κάθε χαρούμενη γιορτινή κάρτα ή το τέλειο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο TikTok, υπάρχει μια ιστορία κάποιου που παλεύει με τη δική του δύσκολη στιγμή.

Έτσι, αν νιώθεις σαν να είσαι ο μόνος που ξεχωρίζει φέτος τις γιορτές, θέλω να ξέρεις ότι δεν είσαι μόν@. Τα μηνύματά μου είναι ανοιχτά, πάντα. Δεν χρειάζεται να έχεις τις σωστές λέξεις ή μια τέλεια διατυπωμένη ιστορία—απλώς μοιράσου ό,τι είναι στην καρδιά σου. Μερικές φορές, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να νιώσουμε ότι μας βλέπουν και μας ακούν αυτοί που καταλαβαίνουν.

Καθώς η χρονιά φτάνει στο τέλος της, ελπίζω να κάνεις στον εαυτό σου το δώρο της άφεσης. Δεν χρειάζεται να έχεις βρει όλα τα κομμάτια του παζλ. Δεν χρειάζεται να νιώθεις «γιορτιν@» για να είσαι άξι@. Το γεγονός ότι είσαι εδώ—ζωνταν@, προσπαθώντας, επιβιώνοντας—είναι αρκετό.

Στην υγειά μιας περιόδου που είναι αληθινή, όχι τέλεια. Και στην υγειά σου, ακριβώς όπως είσαι, ζώντας τη μία μέρα τη φορά.

Με αγάπη και κατανόηση, Lizzie

P.S. Αν δεν στο έχει πει κανείς ακόμα: Τα πας εξαιρετικά. Σοβαρά. Συνέχισε.