Πόσο εγκλωβισμένοι είμαστε στην εικόνα μας;

Έχετε παρατηρήσει πόσο χρόνο χαλάμε στα social media, προσπαθώντας να έχουμε την τέλεια εικόνα ώστε να πάρουμε likes (=αποδοχή); Πόση ενέργεια και σκέψη έχουμε χαλάσει για να φαινόμαστε στον απέναντι τέλειοι και ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα; Πριν το ίντερνετ, όλα ήταν τόσο αυθόρμητα. Ζούσαμε τη στιγμή. Χωρίς, φυσικά, να αναιρουμε τις ευκολίες που μας έχει προσφέρει το διαδίκτυο.

Απλά εμάς τα millenial παιδιά που προλάβαμε λίγη ζωή χωρίς applications, μας πιάνει αυτή η νοσταλγία.

Black Mirror, Netflix

Προσωπικά, πολλές φορές έχω νιώσει την ανάγκη να κλείσω τα σοσιαλ για λίγη αποτοξίνωση, αλλά μετά παθαίνω ξεκάθαρο F.O.M.O. (Fear Of Missing Out) και τα ξανανοίγω. Μη και χάσω κανένα συνταρακτικό γεγονός! Ενώ η πραγματική ζωή είναι εκτός κινητου. Κι ενώ έχουμε πείσει τον εαυτό μας για το αντίθετο, δηλαδή ότι η ζωή είναι μέσα στα social, κάνουμε το παν για να δείξουμε τέλειοι.

Πλέον κάνουμε ταξίδια για να δείξουμε στους άλλους ότι ταξιδεύουμε, διαβάζουμε βιβλία για να δείξουμε στους άλλους ότι διαβάζουμε. Τραβάμε ολόκληρες συναυλίες σε βίντεο, και φτάνοντας σπίτι, δεν θυμόμαστε τίποτα!

Photo Credits: John Blanding/The Boston Globe via Getty Image

Και νομίζω τελικά, δεν ενδιαφέρει και κανέναν πραγματικά για το αν έχουμε την τέλεια ζωή.

Απλά εγκλωβιζομαστε στην εικόνα μας και στον διαγωνισμό των likes, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλοί αριθμοί.

Έχει ριζωθεί βαθιά μέσα μαςτο άγχος της επιτυχίας γιατί με το να θεωρούμαστε "κάποιοι", νιώθουμε ανώτεροι. Ή το άγχος της "προσωπικής ευτυχίας". Να αντιμετωπίζουμε, δηλαδή, τη σχέση μας ή την οικογένειά μας σαν content για να δείξουμε ότι τα καταφέραμε. Κι όμως οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι που έχω δει είναι αυτοί που περνάνε τόσο ωραία που ξεχνάνε ή που δεν τους νοιάζει καν να ποστάρουν.

Η κοινωνία πλέον είναι έτσι φτιαγμένη, που κάθε μέρα θα έρθει κάποιος και θα σε ρωτήσει για το πώς πάει η καριέρα, πώς πάει η σχέση σου, τα οικονομικά σου. Σπανίως να έρθει να ρωτήσει κάποιος αν περνάς όντως καλά. Μπορεί να είναι ένα άτομο που δεν του έχεις καμία, μα καμία εκτίμηση, να κρίνει τις επιλογές σου ή τους ρυθμούς σου πάνω σε κάθε τομέα γιατί αυτός θα τα έκανε όλα αλλιώς, και θα σε κάνει να το σκέφτεσαι όλη μέρα. Κι αν προσπαθήσουμε να δικαιολογηθουμε ή να αποδείξουμε ότι κάνουν λάθος, καηκαμε. Δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε τους πάντες και it 's ok. Αλλιώς θα νιώθουμε πάντα ανεπαρκείς.

Illustration by Lainey Molnar

Στη σειρά Black Mirror, υπάρχει ένα επεισόδιο που λέγεται "Nosedive" (3η σεζόν, πρώτο επεισόδιο) , όπου οι άνθρωποι βαθμολογούνται κάθε μέρα σύμφωνα με τα κέφια τους και αν δεν πληρούν τις προδιαγραφές, απορρίπτονται κοινωνικά. Όμως, αυτοί που είχαν απορριφθεί και είχαν παραιτηθεί από το κυνήγι της αποδοχής και της διαδικτυακής επιτυχίας, στο τέλεια ένιωθαν μια απίστευτη ελευθερία. Και αυτό δεν φαίνεται να απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Όλη αυτή η μακρινή δυστοπία που βλέπουμε στις ταινίες είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε.

Αψεγάδιαστα πλάσματα (τουλάχιστον για αυτή την εποχή γιατι και τα trends της ομορφιάς αλλάζουν) που δεν έχουν κάνει ποτέ λάθος και όλοι οι τομείς της ζωής τους ακολουθούν την ανοδική πορεία με μεγάλη ταχύτητα. Προσωπικά, δεν ξέρω μισό άνθρωπο να τα έχει καταφέρει όλα αυτά, ή τουλάχιστον ταυτόχρονα, ή τουλάχιστον χωρίς αποτυχίες. Όλα αυτά αποδεδειγμένα τα τελευταία χρόνια, έχουν φέρει στο προσκήνιο την κατάθλιψη και άγχος. Και στην προσπάθειά μας να νιώσουμε όλοι διαφορετικοί, καταλήγουμε να είμαστε όλοι ίδιοι.

Reality Bites (1994)

Για αυτό ταξίδεψε για σένα, διάβασε για σένα, γίνε αυτός που θα συμπαθούσες εσύ.