Πώς να Εμπιστευτείς Κάποιον Όταν Έχει Ραγίσει η Καρδιά σου;

Λένε πως η αγάπη είναι η πιο ισχυρή δύναμη στον κόσμο, αλλά πίστεψέ με, μπορεί να γίνει και η πιο καταστροφική. Τη μία στιγμή πετάς στα σύννεφα και την επόμενη βρίσκεσαι καθισμένη στο πάτωμα του μπάνιου στις 2 τα ξημερώματα, αναρωτώμενη πώς κάποιος μπορεί να φύγει παίρνοντας κομμάτια της καρδιάς σου που δεν του ανήκαν ποτέ.

Είναι αστείο πώς κανείς δεν σου λέει τι να κάνεις μετά τον χωρισμό. Ναι, υπάρχουν τραγούδια, ταινίες και φίλοι που φέρνουν κρασί και κλισέ όπως: «Ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές.» Αλλά τι γίνεται με το θάρρος που χρειάζεται για να θέλεις να αγαπήσεις ξανά; Όταν έχεις πληγωθεί πολλές φορές, η αγάπη μπορεί να μοιάζει με ένα στημένο παιχνίδι, όπου πάντα κερδίζει το «σπίτι» και εσύ μένεις με άδεια χέρια, πικραμένη, να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα σου δοθεί μια καλή ευκαιρία.

Για κάποιο διάστημα πίστευα πως είχα βρει τη λύση: χτίσε τείχη, φόρα πανοπλία, κράτα τους πάντες σε απόσταση. Είναι πιο εύκολο να είσαι άτρωτη παρά ευάλωτη, σωστά; Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: τα τείχη δεν κρατούν μόνο τον πόνο έξω. Κρατούν και τη χαρά μακριά. Και όσο κι αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ, μου έλειπε η χαρά.

Η αλήθεια είναι πως το να ανοίγεσαι ξανά στην αγάπη δεν έχει να κάνει με το να ξεχάσεις το παρελθόν. Έχει να κάνει με το να μάθεις να το κουβαλάς μαζί σου χωρίς να σε βαραίνει. Είναι να βρίσκεις το θάρρος να πεις: «Ναι, έχω πληγωθεί, αλλά είμαι πρόθυμη να προσπαθήσω ξανά.» Γιατί, βαθιά μέσα μας, η αγάπη είναι ένα ρίσκο που παίρνουμε, όχι μια εγγύηση που μας δίνεται.

Αλλά πώς κάνουμε αυτό το άλμα όταν το μόνο που σκεφτόμαστε είναι η πιθανότητα να πέσουμε;

Για μένα, όλα ξεκίνησαν με κάτι μικρό—το να μάθω να εμπιστεύομαι ξανά τον εαυτό μου. Κάθε χωρισμός σε αφήνει να αμφιβάλλεις για το ένστικτό σου. Πώς δεν είδα τα red flags; Γιατί τα αγνόησα; Το να ξαναχτίσεις αυτή την εμπιστοσύνη με τον εαυτό σου είναι το θεμέλιο. Και είναι εντάξει αν πάρει χρόνο. Ξεκίνα με μικρά βήματα: εμπιστεύσου την κρίση σου σε καθημερινές αποφάσεις και σιγά-σιγά σε μεγαλύτερες.

Έπειτα, έπρεπε να συμφιλιωθώ με τις πληγές μου. Κάθε αποτυχημένη σχέση άφησε ένα σημάδι, σαν σουβενίρ που ποτέ δεν ζήτησα. Για πολύ καιρό ήθελα να τα σβήσω, να προσποιηθώ πως δεν υπήρχαν ποτέ. Όμως τελικά συνειδητοποίησα πως αυτές οι πληγές αφηγούνται μια ιστορία—μια ιστορία αντοχής. Ήταν η απόδειξη πως επέζησα, πως ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές μου είχα τη δύναμη να προχωρήσω.

Το να ανοίγεσαι ξανά στην αγάπη σημαίνει επίσης να αφήνεις την ιδέα πως η αγάπη θα είναι πάντα τέλεια. Γιατί ας το παραδεχτούμε: η τελειότητα είναι ένας μύθος που λέμε στους εαυτούς μας για να νιώθουμε καλύτερα. Η αγάπη είναι ακατάστατη, περίπλοκη και, κάποιες φορές, εξοργιστική. Αλλά είναι επίσης αυτό που κάνει τη ζωή να αξίζει.

Και μετά έρχεται το πιο δύσκολο κομμάτι—να αφήσεις κάποιον άλλον να σε δει, τον πραγματικό εαυτό σου, με όλες σου τις πληγές. Η ευαλωτότητα δεν είναι εύκολη. Είναι τρομακτικό να αφήνεις κάποιον τόσο κοντά σου που να μπορεί να σε πληγώσει. Αλλά είναι και ο μόνος τρόπος να συνδεθείς πραγματικά. Όταν τελικά αποφάσισα να ανοιχτώ ξανά, δεν ήταν επειδή ξαφνικά έγινα θαρραλέα ή έτοιμη. Ήταν επειδή συνειδητοποίησα πως, όσο τρομακτική κι αν είναι η αγάπη, η εναλλακτική—το να ζεις χωρίς αυτήν—ήταν ακόμη πιο τρομακτική.

Οπότε, αυτό που έμαθα είναι το εξής: το να είσαι αρκετά γενναία για να αγαπήσεις ξανά δεν έχει να κάνει με το να προσποιείσαι πως δεν έχεις πληγωθεί. Έχει να κάνει με το να αναγνωρίζεις τον πόνο, να μαθαίνεις από αυτόν και να επιλέγεις να προχωρήσεις. Έχει να κάνει με το να πιστεύεις, παρ'όλα αυτά, πως αξίζεις την αγάπη—και πως η αγάπη, με όλες τις ατέλειές της, αξίζει το ρίσκο.

Και ίσως, μόνο ίσως, την επόμενη φορά που η αγάπη θα έρθει, να μην μοιάζει με παιχνίδι που είσαι καταδικασμένη να χάσεις. Ίσως να μοιάζει με την αίσθηση του να επιστρέφεις σπίτι.

Με αγάπη,

Lizzie